به گزارش خبرنگار سینماپرس برای اولین بار در اردیبهشت ماه سال ۱۳۹۴ مسئولان سازمان سینمایی مبادرت به برگزاری جشنواره جهانی فیلم فجر کردند که این اقدام با اعتراض تعداد کثیری از کارشناسان و اهالی رسانه و سینماگران روبرو گشت؛ عدم استقبال مخاطبان، سالن های خالی نمایش دهنده آثار سینمایی از جمله نکاتی بود که در اولین سال برگزاری این جشنواره جهانی فیلم فجر به شدت به چشم می خورد و این در حالی بود که مسئولان اصرار داشتند با انجام برنامه هایی که به تعبیر بخش اعظمی از اهالی سینما تنها شبیه به یک «شو» شده بود این جشنواره را پر رونق و پر بار نشان دهند.

علیرغم اعتراض بخش عمده ای از اهالی سینما که با ارائه دلایل کارشناسی برگزاری تفکیک شده جشنواره فیلم فجر را به ضرر سینمای ایران می دانستند مسئولان سازمان سینمایی در اردیبهشت ماه ۹۵ برای دومین سال پیاپی مبادرت به برگزاری این جشنواره با سر و صدای بیشتر کردند که این بار هم نتیجه مثبتی از آن حاصل نشد و سینماگران همچنان برگزاری این گونه جشنواره را به ضرر سینمای کشور بر می شمردند.

نادره ترکمانی، پروانه مرزبان، فرزاد موتمن، خسرو سینایی، عباس رافعی، ابوالفضل جلیلی و علی معلم از جمله سینماگرانی بودند که در این باره نظرات خود را بیان کرده و  خواسته های خود را با ما در میان گذاشتند که ماحصل گفتگوی این ۷ سینماگر با سینماپرس برای اطلاع مخاطبان گرامی در ذیل مطلب نقل شده است.

نادره ترکمانی کارگردان سینمای کودک در رابطه جشنواره بین الملل فیلم فجر گفت: متأسفانه هیچ گاه در حوزه سیاست گذاری سینما با برنامه های کلان، تدبیر و نظرات کارشناسی روبرو نشدیم چرا که تجربه سال گذشته جداسازی جشنواره های کودک و نوجوان نیز نشان داد که مدیران هیچ آینده نگری برای جداسازی جشنواره ها از یکدیگر ندارند و این نوع کارها نمی تواند مشکلات سینمای کشور را حل کند. این روزها مهمترین سوألی که ذهن بخش عمده ای اهالی سینمای کشور را با خود درگیر کرده این است که نتیجه و عایدی جداسازی بخش های ملی و بین الملل جشنواره فیلم فجر از یکدیگر که از سال گذشته آغاز شد و همچنین عایدی مثبت تفکیک جشنواره های کودک و نوجوان برای سینمای کشور چه چیزی بود؟ تا آنجایی که اهالی سینما مشاهده می کنند برگزاری جداگانه این جشنواره ها از یکدیگر جز مصرف یک بودجه کلان که می تواند بخشی از مشکلات سینماگران را حل کند و یا برای مشکلات زیرساختی و حتی تولید آثار سینمایی صرف شود، هیچ عایدی نداشته است و من نمی دانم اصرار مدیران نسبت به انجام این گونه کارها به چه دلیلی است؟ یکشنبه ۲۹ فروردین ۱۳۹۵

پروانه مرزبان تهیه کننده سینما با ابراز نظر نامساعد نسبت به جداسازی و دوپاره شدن جشنواره فجر گفت: این کارها تنها بودجه های سینمای کشور را به هدر می دهد و ای کاش بودجه های گزاف تفکیک بخش های ملی و بین الملل جشنواره فجر برای تولید فیلم های ارزشی مصرف می شد! تفکیک و جداسازی بی دلیل بخش های ملی و بین الملل جشنواره فیلم فجر و یا جداسازی غیرکارشناسی شده جشنواره های فیلم کودک و نوجوان از یکدیگر در حالی صورت می گیرد که دغدغه سینماگران چنین برنامه ها و اهدافی نیست؛ امروزه سینماگران کشور با مشکلات زیادی از جمله عدم حمایت در تولید و اکران آثار سینمایی روبرو هستند و بهتر است که مسئولان ذیربط به جای انجام کارهای پر هزینه ای همچون جداسازی جشنواره ها به درد سینماگران برسند! دوشنبه ۳۰ فروردین ۱۳۹۵

فرزاد موتمن کارگردان مطرح سینمای کشور با اشاره به ادعای مسئولان سینمای کشور سال گذشته تصور می شد که تفکیک دو بخش ملی و جهانی جشنواره فجر از یکدیگر می تواند نتایج مثبتی را برای سینمای ایران در پی داشته باشد گفت: نتیجه برگزاری این جشنواره نشان داد که هیچ گونه نتیجه مثبتی از این تفکیک برای سینمای ایران حاصل نشده است! یکی از مهمترین دلایلی که برخی از سینماگران فکر می کردند تفکیک این دو بخش می تواند باعث جذب بیشتر مخاطبان شود این بود که فیلم های سینمای ایران همیشه برای مخاطبان جذاب تر از فیلم های خارجی بود و مسئولان فکر می کردند که دلیل عدم استقبال مخاطب از فیلم های خارجی همزمان بودن پخش آن ها با فیلم های ایرانی است؛ اما سال گذشته وقتی جشنواره برگزار شد ما شاهد سالن های خالی بودیم که تنها با حضور تعداد اندکی از اهالی سینما و رسانه چند ردیف از صندلی های آن پر شده بود! سه‌شنبه ۳۱ فروردین ۱۳۹۵

خسرو سینایی کارگردان سینمای کشور در رابطه با مسأله جداسازی بخش های ملی و بین الملل جشنواره فیلم فجر از یکدیگر گفت: ترمیم زیرساخت ها و رفع کمبودها در سینما از برگزاری جشنواره ها به شکل های گوناگون مهمتر است و ما باید در ابتدا سینمای خود را به صورت استاندارد درست کرده و سپس در صدد برگزاری جشنواره جداگانه «جهانی» برآییم. ای کاش بودجه ای که برای برگزاری جشنواره جهانی فیلم فجر هزینه می شد در اختیار جوانان مستعد و خلاق گذاشته می شد و آن ها می توانستند آثار سینمایی خود را تولید کنند؛ خوشبختانه این روزها جوانان زیادی هستند که در دانشگاه ها به صورت تئوری درس سینما را خوانده اند اما به دلیل هزاران مشکل هیچ گاه فرصتی برای تولید عملی نداشته اند. جمعه ۳ اردیبهشت ۱۳۹۵

عباس رافعی کارگردان سینما در رابطه با جشنواره جهانی فیلم فجر گفت: جشنواره فیلم فجر پس از بیش از ۳ دهه برگزاری به یک ثبات رسیده بود و تفکیک بخش های جشنواره فجر از یکدیگر به دلیل ناآگاهی و دیدگاه های غیرکارشناسی شده در حوزه مدیریتی سینما است که باید از بین برود. پیش از پیروزی انقلاب اسلامی جشنواره بین المللی فیلم «تهران» در رده جشنواره های الف سینمای جهان قرار داشت اما در حال حاضر باید از مدیران سینمایی سوأل کنیم که جایگاه جشنواره جهانی فیلم فجر در میان جشنواره های ریز و درشت سینمای جهان کجاست!؟؛ ما باید در جمهوری اسلامی ایران اگر می خواهیم برای رشد و ارتقای فرهنگ مان کاری انجام دهیم بایستی بهترین باشیم و این مسأله نیاز به آن دارد که مسائل را سردستی قلمداد نکرده و به صورت ضعیف و سرسری از کنار بسیاری اصول نگذریم. شنبه ۴ اردیبهشت ۱۳۹۵

ابوالفضل جلیلی کارگردان سینما در رابطه با مسأله جداسازی بخش های ملی و بین الملل جشنواره فیلم فجر از یکدیگر گفت: جشنواره فیلم فجر به دلایل متعددی سال به سال دچار افول و نزول شده که یکی از مهمترین آن ها فقدان سیاست گذاری در امور سینمای کشور است و این عدم سیاست گذاری باثبات مانع از مطرح شدن جشنواره فجر در عرصه سینمای بین الملل شده است. با انجام امور دم دستی و سهل انگارانه نمی توان جشنواره فیلم فجر را جزو جشنواره های رده الف دنیا کرد؛ ما در ابتدا نیاز به ترمیم زیرساخت های سینمایی و سپس سیاست گذاری اصولی برای برگزاری جشنواره ها داریم و بر اساس این سیاست گذاری ها است که می توانیم جشنواره فیلم فجر را نجات دهیم. یکشنبه ۵ اردیبهشت ۱۳۹۵

علی معلم تهیه کننده و منتقد باسابقه سینما در رابطه با مسأله جداسازی بخش های ملی و بین الملل جشنواره فیلم فجر از یکدیگر گفت: متأسفانه در کشور ما وضعیت به گونه ای است که جشنواره هایمان هیچ گونه استراتژی خاصی ندارند و تفکیک جشنواره فجر بدون درنظر گرفتن نظر کارشناسان و متخصصان سینما و رسانه و صنعت انجام شده است. مدیران سینمایی ثابت کرده اند که موافقت و مخالفت اهالی سینما و به ویژه کارشناسان این حوزه اصلاً برایشان اهمیتی ندارد و هر کاری را که مایل باشند انجام می دهند؛ سیستمی که امروزه سینمای ما آن را دنبال می کند به نوعی سیستم ارباب رعیتی محسوب می شود و متأسفانه مدیران سینمای کشور از دست بالا به اهالی سینما نگاه کرده و برای آن ها تصمیم گیری می کنند. دوشنبه ۶ اردیبهشت ۱۳۹۵